Tabé Riet

Riet Willems, onze onvolprezen ledenadministrateur verhuist per 1 mei. Naar Nijmegen, dus tennissen bij Smashing Pink zit er niet meer in. Riet is al ruim twintig jaar lid, een stille kracht die veel voor de club gedaan heeft. We gaan haar missen.

 Waarom ga je weg uit Amsterdam?

 “Aanleiding is de geluidsoverlast die ik heb van mijn bovenburen. Met de overwaarde van mijn huis kon ik een appartement in Nijmegen kopen – de prijzen liggen daar een stuk lager - én stoppen met werken. Collega Ron zet mijn bedrijf Osiris-uitvaart voort. Ik heb voor Nijmegen gekozen omdat ik het een leuke stad vind, tamelijk roze en links, en ik ken er een paar mensen.”

Je was voetballer, hoe ben je bij Smashing Pink terechtgekomen?

“Met voetbal had ik mijn kruisband gescheurd. Ik kreeg een brace, maar toen ging ik weer door mijn knie. Ik dacht: als ik nu nóg iets krijg kan ik nooit meer sporten en dan word ik heel ongelukkig, ik moet een andere sport doen. Via via hoorde ik van Smashing Pink. Tennis was eigenlijk iets van een andere sociale klasse, ik was maar gewoon de dochter van de melkboer, maar bij Smashing Pink speelde dat helemaal niet. Ik denk niet dat ik lid van een ‘gewone’ tennisclub was geworden.

Ik ging al heel snel mee met de roze tennisreizen van Jackie. De eerste keer was in 2002, het jaar waarin iedereen naar de Gay Games in Sydney ging. Ik had niet gedacht dat ik tennis zo leuk zou vinden, omdat ik altijd teamsporten had gedaan. En in het begin gaat je leercurve snel omhoog, dat is ook motiverend.”

Wat heb je gedaan in de club?

“Ik ben een jaar voorzitter geweest, maar niet omdat ik dat zo graag wilde. Iemand moest het doen. Het was een moeilijke periode, we moesten weg bij Gold Star. En verder heb ik een flink aantal jaren de Wintertennisavonden op zaterdag georganiseerd, samen met verschillende anderen. Dat vond ik heel leuk. Vanaf 2015 beheer ik de ledenadministratie. Je bent het eerste contact dat nieuwe leden met de club hebben. Ik heb geprobeerd daar iets van te maken. Het is niet zoveel werk en vrij onzichtbaar, maar ik heb het met veel plezier gedaan. Ik heb nooit zo in het hart van de club gestaan, maar door het vrijwilligerswerk kende ik veel leden. Maarten Offenberg neemt het van me over, dat zal wel goed komen. Ik maak me meer zorgen over mezelf dan over Smashing Pink. Soms slaat de schrik me om het hart: vind ik wel aansluiting in Nijmegen? Als ik het niet zo leuk vind, wat dan?”

Wat heeft tennissen bij Smashing Pink je gebracht?

“Ik deed niet zoveel mee aan groepsdingen, zoals de toss. Eigenlijk heb ik altijd mijn eigen tennismaatjes uitgezocht, mensen met eenzelfde belangstelling. Ik doe nooit een partijtje, ik train alleen. Wedstrijden spelen vraagt een andere mentaliteit, daar ben ik nooit zo goed in geweest. Dan wil je winnen. Het leuke van een balletje slaan is het meditatieve. Het is voor mij een soort ‘doe-meditatie’: niet hoeven nadenken, hoofd en lijf zijn heel erg één.

Voetbal is een teamsport, mijn maatjes voelden als familie: zusjes. En dan zijn Smashing Pinkers voor mij de neefjes en de nichtjes, wél hele leuke. Maar gaandeweg zijn een paar nichtjes toch zusjes geworden en een neefje een broer. Ik kende daarvoor geen enkele homoman, dat vind ik wel heel leuk bij onze club. Als Smashing Pink er indertijd niet geweest was, was ik niet gaan tennissen. Dan was het nooit zo gemakkelijk gegaan. Heel prettig dat iedereen homo is.”

Hoe zie je de toekomst van Smashing Pink?

“Moet de club blijven? Lastig. Als ik hier was blijven wonen, was mijn antwoord: ja natuurlijk. Maar misschien is de noodzaak er niet meer zo. Vroeger was het als lesbo of homo niet fijn bij een andere club. Anderzijds zie je een verharding in de maatschappij, mannen durven niet meer hand in hand op straat te lopen. Misschien is het wel wéér nodig? Laten we hopen dat die tijd niet terugkomt.

Het zou best kunnen dat ik Smashing Pink meer ga missen dan ik nu denk, niet alleen de tennismaatjes, maar ook als plek waar je zomaar jezelf kan zijn.”

En hoe gaat het met je knie?

“Met mijn knie gaat het goed, ik gebruik geen brace meer sinds ik geen wedstrijden meer speel.”

 Emma van Zalinge

 

Nieuws Overzicht